GMINNA BIBLIOTEKA PUBLICZNA

Gdyby nie aktorstwo, na które zdecydował się podczas II wojny światowej, błyszczałby pewnie jako sławny pisarz, prawnik czy polityk. O politykę tylko się otarł, w czasach pierwszej "Solidarności", zostawszy posłem. Z aktorstwa przerzucił się na reżyserię teatralną, został też rektorem stołecznej Akademii Teatralnej, dyrektorem Teatru Polskiego i prezesem Związku Artystów Scen Polskich.
Był świadom swych ograniczeń - nie porywał się na repertuar romantyczny, nie marzył o Hamlecie. Jego teatralnym idolem był Aleksander hrabia Fredro - wykwintny panicz o fantastycznym poczuciu humoru. On też czuł się właśnie kimś takim. Starał się zawsze zachować dystans, co przeszkadza w "graniu bebechami". Na aktora był może nawet za inteligentny. A inteligent, co podkreślał, się wstydzi. Z tego powodu Łapicki skromnie umieszczał siebie w pierwszej dziesiątce współczesnego mu aktorstwa polskiego, ale nigdy nie na podium. Powtarzał autoironicznie, że jest Mastroiannim Jana Rybkowskiego. Powodzenie u kobiet miał legendarne, gustował w blondynkach. Na ten temat jednak taktownie milczał.

Żartował z samego siebie, że jest mistrzem mów pogrzebowych. Teraz, niejako zza grobu, przemawia do nas ze swych pisanych przez 21 lat "Dzienników". I pewnie śmieje się w zaświatach, widząc zdumione miny czytelników:
Takiego "niegrzecznego" się mnie nie spodziewaliście, prawda?

Wiesz, jaka jestem. Wszystko planuję. Teraz nie mam planów.

OSOBISTA, WZRUSZAJĄCA OPOWIEŚĆ DOROTY SUMIŁSKIEJ O MĘŻU, TOMASZU WRÓBLEWSKIM.

Każde życie kończy się śmiercią i często pamiętamy tylko ją. Chciałam, by życie Tomka było ważniejsze niż jego koniec. Bo było ważniejsze. Pozwoliło przeżyć tysiącom innych żyć i jestem pewna, że większość osób, które życie mu zawdzięczają, chciałaby poznać doktora nie tylko w białym kitlu. Starałam się opisać wszystko, co było najważniejsze zarówno dla mnie, jak i dla Tomka.

KSIĄŻKA, KTÓRA POWSTAŁA Z MIŁOŚCI I NIEZGODY NA NAGŁĄ STRATĘ UKOCHANEJ OSOBY.